W sierpniu 2020 r. Zarząd KRIR zwrócił się do Komisarza UE ds. Rolnictwa z wnioskiem w sprawie zmiany przepisów limitów dla pomocy de minimis w taki sposób, aby wypłaty pomocy rolnikom odbywały się na takich samych zasadach jak w przypadku limitu krajowego – w sytuacji przekroczenia limitu, wypłaty zostają wstrzymane w danym roku a wznowienie następuje w kolejnym roku, po zwolnieniu się kwoty z ostatniego roku jaki był wliczany do limitu (tak było w przypadku zeszłorocznej wypłaty odszkodowań „suszowych”, które w Polsce zostały wstrzymane w 2019 i zapowiedziano ich wypłatę z dniem 10 marca 2020 r.).
W naszej opinii tak samo powinni być traktowani rolnicy. Jeśli rolnik zbliża się do limitu, powinien otrzymać wypłatę pomocy do kwoty limitu, a pozostałą część otrzymać w kolejnym roku, kiedy zwolni się kwota indywidualnego limitu pomocy de minimis. Zmiany przepisów w tym zakresie usprawniłyby cały proces wypłaty pomocy oraz zlikwidowałyby problem karania rolników za przekroczenie środków w ramach tej pomocy.
Niestety innego zdania jest Komisja Europejska.
W opinii służb KE, którą otrzymaliśmy 27 listopada 2020 r., sugerowane przez nas rozwiązanie byłoby sprzeczne z samą istotą celu i założeń przepisów de minimis. Wyłącznym celem tych przepisów jest umożliwienie państwom członkowskim przyznawania niewielkich kwot pomocy bez konieczności zgłaszania tej pomocy Komisji na podstawie art. 108 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej.
Częścią logiki przepisów de minimis jest to, że okres trzech lat, o którym mowa w art. 3 rozporządzenia (UE) nr 1408/2013, ma zastosowanie w sposób ciągły, tj. że w przypadku każdego nowego przyznania pomocy de minimis, całkowita kwota pomocy de minimis przyznanej w danym roku podatkowym uwzględnia również dwa poprzednie lata podatkowe.
Ponadto pomoc de minimis uznaje się za przyznaną w momencie, w którym przedsiębiorstwo uzyskuje prawo otrzymania takiej pomocy zgodnie z obowiązującym krajowym systemem prawnym, niezależnie od terminu wypłacenia pomocy de minimis temu przedsiębiorstwu. W związku z tym momentem, w którym ocenia się, czy łączna pomoc de minimis przekracza pułap de minimis, jest moment „przyznania” pomocy, a nie data faktycznej płatności. Wynika z tego, że podział faktycznej płatności na kilka rat stanowiłby obejście mającego zastosowanie pułapu de minimis. Dlatego KE stoi na stanowisku, że warunki przyznawania pomocy de minimis na mocy rozporządzenia (UE) nr 1408/2013, oraz na mocy innych rozporządzeń w sprawie pomocy de minimis, powinny pozostać niezmienione.
